Afgelopen maandag hoorzitting gehad. We hadden voor de tweede keer verlenging van uitstel tot ontruiming aangevraagd. Het fnuikende hiervan was, dat vorige keer ons initiatief al weggezet werd als ordinaire opslag. Dat ligt natuurlijk gelegen in het feit dat we de loods ook enkel en alleen als opslag en kantoorruimte mochten gebruiken. Vanwege het vigerende (huidige) bestemmingsplan mocht er niet in gedanst en gemusiceerd worden, zeker niet met groepen. Andere opslagruimte valt op zich makkelijk te regelen, ik zal de laatste zijn om dat te ontkennen, dus het stadsbestuur is klaar met ons. En de rechter geeft ze gelijk.

out of control golddigger met giga-gat in haar hand,

Het is net als schaken, vooruitdenken. Bij alles wat we doen, consulteren we wel iemand. Even terugkoppelen om weer te kunnen schakelen. Wie brengen we op de hoogte van wat en wie verbinden we met elkaar en hoe mobiliseren we wie wanneer om wat te doen. Strategiën uitdenken en klaar staan om stappen te zetten. En dan is het ook nog schaken in drie dimensies. We hebben onze eigen dimensie: huis en loods, dan de dimensie van de Kanaalzone en omringende woonwijken en dan nog de dimensie van de stad. Binnenkort vertel ik weer wat meer. Voor nu moet ik even afwachten op wat terugkoppelingen van deze en gene. 

Het aanbod van de gemeente, dwz de ambtenarij, luidt als volgt:

W.O.B. staat voor Wet Openbaarheid van Bestuur. Echter, het schijnt zo te zijn dat Nederland één van de weinige landen is die de wet aangenomen heeft, maar waarbij de politiek zich dan toch boven die wet kan plaatsen. En nu is het W.O.B. verzoek van onze advocaat niet gehonoreerd. Om de volgende redenen:

Sinds een tijdje al, voelt mijn thuis onveilig. Eigenlijk met name sinds de inval van het BITE-team op 25 oktober 2017. Het was een aanranding van onze privacy. Geert en ik hebben nooit iemand een haar gekrenkt, altijd alleen maar anderen willen laten genieten van muziek en dans. En die dag werden we onterecht behandeld als een stel criminelen. Dan knapt er iets in een mens. En het juridische schaakspel blijft maar doorgaan. We vechten niet tegen iets, maar vóór een betere toekomst (zie ook de Visie). Want alleen al vanwege het feit dat we zo behandeld zijn/worden door een bestuurlijk systeem, willen we niet opgeven, niet weglopen. Dan komen ze er een volgende keer, bij andere onschuldige burgers, weer mee weg. Daarbij komt ook nog dat we tot op heden geen andere lokatie hebben. En geloof me, we hebben gezocht en zijn dat nog steeds aan het doen. Dus wie weet. Maar dan nog zullen wij -Geert en ik- nooit meer dezelfde zijn. Ons privé-leven en alles wat wij vanuit onze passie delen met een hele hoop anderen, wordt moedwillig kapot gemaakt,- door een paar machtsmisbruikers-, omwille van het grote geld. En ik heb me nog nooit eerder ontheemd gevoeld, nu wel. 

Een aantal weken geleden sprak ik met mijn broertje over de situatie waar wij in zitten. Hij werkt in de bouw en onderhoudt goede contacten met zijn opdrachtgevers, waaronder ook Vastgoed-eigenaren en projectontwikkelaars. Eén van die lui kent ons verhaal ook een beetje. En mijn broertje had het er zo eens met hem over gehad en vertelde mij wat die man had gezegd, "Het is een heel gevoelig dossier voor de gemeente." en "Je moet niet tegen de kerk of de gemeente aan pissen, want dat blijft nat." Met andere woorden, we moeten ons maar laten behandelen als nummertjes, als we ooit nog iets van de gemeente gedaan willen krijgen. Maar wij zijn geen nummertjes, wij zijn mensen met gevoel.....en misschien maakt het dat wel een 'gevoelig dossier'. Want het lijkt mij confronterend -voor de mensen die slaaf zijn van het systeem-, om te zien hoe wij kapot gaan aan hun dwangmatige handelen vanuit hun positie als werknemer bij de gemeente. Advies van Geert:  een baan is tijdelijk en je geweten draag je altijd bij je, dus zorg dat je geweten schoon blijft. Doe geen dingen waar je niet achter staat.

Vermoedens, speculaties uitgesproken door iemand anders. 'Kijk maar uit, want projectontwikkelaars spannen je zo voor hun karretje om zich toegang te verschaffen tot het Vastgoed van de gemeente en het daarna duur te verkopen.' werd er tijdens een bespreking gezegd.